Mijn moederland

Eindelijk het treinticket is gekocht.
Helaas waren er geen treintickets meer te boeken bij een reisbureau. Dus dan toch zelf maar naar het treinstation. In India gaat dat niet vanzelf. Er is een speciaal loket voor toeristen. Maar probeer dat maar te vinden. Bij het treinstation aangekomen worden we door een man met een identificatiekaartje van de spoorwegen opgevangen en in een riksja gezet en naar een andere locatie gestuurd. Daar aangekomen blijkt dat een reisbureau te zijn dat geld aan ons wil verdienen.
Met een riksja terug en na uren in de rij te hebben gestaan blijk ik bij een ander loket te moeten zijn. De vraag is alleen welk loket ik wel moet hebben. Ik word langs verschillende loketten gestuurd, maar nergens wordt ik geholpen. Ik geeft de moed op en ga terug naar het hotel. Hans doet nog een laatste poging, maar eigenlijk geloof ik er niet meer in. Daarom bereid ik me alvast voor op het alternatief. De nachtbus, waar ik verschrikkelijke hekel aan heb.
Maar voor ik kaartjes bestel geef ik Hans nog een kans. En ja hoor. Met een big smile komt hij binnen met de treinkaartjes.

We hebben sleperclasse in de nachttrein naar Pathankot geboekt. Voordeel is dat je een bed hebt en door het monotone geluid van de trein en een reistablet, al snel in slaap valt en voor je het weet de volgende ochtend waker wordt en mijn je bestemming hebt bereikt.
Al met al een afstand van 555 km en dat voor de prijs van 15 euro voor 4 personen. We zetten onze reis verder met een taxi waar we nog eens 20 euro voor betalen. Daarvoor wordt je 90 km door de bergen op de plaats van de bestemming afgeleverd. In het dorp waar ik altijd heb gewoond. Er is veel veranderd in Bhagsu, nieuwe hotels bij gebouwd en de winkels veranderd. De vertrouwde winkel waar ik altijd mijn boodschappen deed in het verleden is zowaar een supermarkt geworden, met heuze koeling. Daar waar in Nederland de verpakkingloze supermarkt in opkomst is, zijn ze in India juist alles gaan verpakken. De grote bakken waar je de rijst, meel en suiker uit kon scheppen in papieren zakken zijn verdwenen. Plastic mag gelukkig niet meer gebruikt worden, maar daarvoor in de plaats krijg je nu tasje van een andere kunststofvezel mee. Wel met de bedoeling dat ze her gebruikt worden.

Ook de mensen zijn veranderd. In de winkel staan jonge gastjes, die ik niet meer herken. In de 8 jaar dat ik hier niet meer ben geweest zijn het volwassen mensen geworden. Gelukkig is mijn grote vriend Asni er nog wel en worden wij bij hem uitgenodigd voor een kop Indiase thee (Chai) uitgenodigd. Zittend in het restaurant dat uitkijkt over het dorp daalt het besef. Ik ben terug in mijn moederland.