Met z'n tweeen op pad!

De kinderen zitten weer in de regelmaat van naar school gaan. Elke ochtend gaan ze om 6 uur uit bed, ontbijt en dan om 7 uur met de schoolbus. En dat 6 dagen in de week. Ze gaan samen met de kinderen van Isaq en Maria. Na een week zijn ze al zo gewend dat Hans en ik samen een op pad gaan om een trip naar Ladakh te maken. Zelf twijfel in nog wel of ik de kinderen over kan laten aan het gezin hier, maar Maria overtuigd mij ervan dat we gebruik moeten maken van de ruimte die er is.

Het weekend ervoor gaan we met de 2 gezinnen naar Aru, een plaatsje in de bergen. Voor ons een voorproefje op onze trip. Ook de reis is een uitdaging. Het lijkt wel of alle Indiërs op reis zijn. En rijden kunnen ze niet. Aan twee kanten wordt er ingehaald met veel getoeter. Daardoor ontstaat er een file van 6 rijen, want ook in tegen gestelde richting wordt er van 2 kanten ingehaald. Blijkbaar begrijpen ze niet hier niet dat dit alleen maar vertragend werkt. Het is heerlijk om Srinagar te verlaten. Khasmir en vooral Srinagar wordt het paradijs op aarde genoemd, maar de inwoners zorgen er niet goed voor. Met als resultaat dat er veel vervuiling is. De meren die jaren geleden prachtig waren zijn hierdoor nu vervuild en doordat al het afvalwater er in wordt geloosd is er overmatige groei van zeewier. De overstromingen van vorig jaar hebben ook veel vernield. Als we eindelijk op de plek van bestemming zijn betrekt het. We maken een lange wandeling in een landschap ingesloten door bergen. De wolken maken het uitzicht nog indrukwekkender, maar zorgen er ook voor dat we in de regen moeten terug lopen.

Zoals gezegd een goede voorbereiding op onze reis naar Ladakh. Het weer blijft in het weekend slecht, waardoor er modderstromen in het hooggebergte zijn. Die blokkeren de weg die wij nemen. En ook onder weg regent het nog veel. De bus waarmee we reizen is niet water dicht en ik heb de pech dat ik op de plek zit waar de regen door de ramen komt. Hoe hoger we komen hoe kouder het wordt, hoe slechter de wegen en hoe meer sneeuw we tegen komen. Er zijn hele sneeuwwallen waar we doorheen rijden. En de afgronden zijn angstaanjagend. Zeker als de bus extreem hobbelt en voor mijn gevoel te dicht langs de afgrond rijdt. Maar het landschap waar we doorheen rijden is adembenemend. En hoe dichter we bij Ladakh komen hoe meer het omgeving veranderd in een maanlandschap. Met dit soort reizen spreekt het Taoïsme me aan. De reis is het doel niet de bestemming.

We overnachten in Kargil. Deze plaats ligt dicht bij de grens van Pakistaan is vanouds her omstreden. Als je vroeger deze reis ondernam, moest je rekening houden dat de kogels je om de oren volgen. Op sommige plekken zie je nog kogelgaten in de verkeersborden. Veel tijd om te slapen is er niet in Kargil. We komen om 22.00 uur aan en de bus vertrekt weer om 4.30 uur. Het hotel waar we overnachten is gehorig en populair bij motorrijders. Tot laat in de avond komen ze binnen met hun ronkende geluid. En tot overmaat van ramp begint om 3.00 uur het gezang in de moskee. De volgende dag hoeven we gelukkig niet meer zo lang te reizen. Al vroeg in de ochtend zien we de tempel boven de berg uit steken. Na een lange vermoeiende reis hebben we onze bestemming bereikt.

We hebben drie lange dagen om ons hier te vermaken. Niet moeilijk, want de Monasterie wordt omsloten door bergen in allerlei kleuren. Als we ons gezeteld hebben brengen we als eerste een bezoek aan de tempel. Hoewel het weer wisselvallig is hebben we telkens geluk en komt de zon geregeld achter de wolken vandaan. Vanaf verschillende punten bewonderen we de oudste tempel uit Ladakh. Vroeger was deze plek bijna onbereikbaar. Alleen de vrachtwagens reden met zekere regelmaat tussen Leh en Srinagar. Inmiddels is de toeristen stroom op gang gekomen en het zijn zeker niet alleen maar de westerlingen die deze pracht kunnen waarderen. Ook de Indiase toeristen hebben deze omgeving ontdekt. Met hun 4 wiel aangedreven auto's met chauffeur laten ze zich door het landschap rijden en brengen een bezoek aan de kloosters die door Tibetaanse monniken worden bewoont.
Voor ons een geluk, want dat maakt het voor ons gemakkelijk om ons te verplaatsen. Nu we zonder kinderen reizen maken wij graag gebruik van deze grote auto's. Vaak zitten ze al helemaal vol met mensen, maar er zijn er genoeg die nog wel twee plekken over hebben. Ook laten we ons graag mee nemen door een vrachtwagen. Hoog boven de weg kijk je dan over de uitgestrekte vlakte. En zo brengen we ook een bezoek aan Alchi, een dorp met een uitgebreid tempelcomplex. De tijd vliegt en voor we het weten, moeten we weer beginnen aan de terug reis. Het liften gaat ons zo goed af, dat we besluiten om niet op de bus te wachten en onze duim te gebruiken om zo de weg terug naar Kargil te ondernemen. Daar willen we proberen een taxi te krijgen die ons naar Srinagar brengt. We hebben geluk. We worden door een klein minibusje mee genomen. Zonder achterbank, maar dat is geen probleem. Er liggen dekens genoeg waar we op kunnen zitten. De bestuurder heeft een groothandel in elektronica apparatuur in Leh en is op weg voor familie bezoek naar Srinagar. We mogen mee rijden naar onze eind bestemming. We nestelen ons achter in het busje en hebben vandaar uit een fantastisch uitzicht. Zittend op mijn eigen slaapmatje voel ik mij als een koningin op een troon. En veel eerder dan gepland komen aan op onze eindbestemming. Te laat om nog aan te kunnen kloppen bij ons gast gezin, die altijd heel vroeg gaan slapen. We besluiten daarom maar een hotelletje te nemen. Geheel gratis was onze reis uiteindelijk toch niet. Khasmirisch zijn zaken mensen. Als we aanbieden om bij te dragen in de kosten, wordt het geld dat we aanbieden gelijk verdubbeld. We onderhandelen over de prijs en komen op een redelijk bedrag uit. Ondanks dat we nog redelijk voordelig hebben gereisd, voelen wij ons bekocht. Maar dat is het spel van reizen. Na een goede nachtrust en een heerlijk ontbijt pakken we de bus naar huis, waar de kinderen tot onze verassing niet naar school zijn. Er word gestaakt ivm een aantal incidenten in het noorden, waarbij mensen om het leven zijn gekomen. Er wordt gedacht dat de regering hier achter zit om de Khasmirse bevolking onder druk te zetten. Tot nu is het gebied nog redelijk moeilijk te bereiken. Maar de Indiase regering dringt zich steeds meer op en ontsluit het gebied. Er wordt een trein aangelegd van Delhi naar Srinagar. Over en aantal jaren zal dit gebied steeds meer geannexeerd worden door India, terwijl de bevolking onafhankelijk wil worden. Voor nu verwelkomen de kinderen ons enthousiast. Ook zij hebben een leuke tijd gehad. Isis vind door deze ervaring veel volwassener geworden. Ze heeft tijdens onze afwezigheid goed op haar zus gelet. Maar dat duurt niet lang of het gekibbel tussen de meiden begint weer.