De bruiloft

De voorbereidingen voor de bruiloft zijn in volle gang als we op 26 mei bij Mira en Ashoka aankomen. De tuin is om getoverd als een sprookje uit duizend en 1 nacht. Overal hangen lampjes en er staat een grote vel gekleurde tent om de warmte te drukken. Gelukkig kunnen we nog een nachtje in mijn o zo vertrouwde huis slapen. Daarna moeten we op zoek naar een andere plek, want het wordt verschrikkelijk druk.
Voordeel is dat we dan ook kunnen ontsnappen aan de gekte van deze Indiase chaos. De gastvrijheid is er niet minder om. Het eten staat klaar en we kunnen gelijk aanschuiven. Isis en Devi zijn nog steeds niet gewend aan het Indiase eten, maar met de overheerlijke maaltijden van Mira duurt dat niet meer lang. Het oude vertrouwde gevoel is snel terug en Mira is de ster van de dag.

Daar waar er overdag hard gewerkt wordt om alles voor het grote feest klaar te maken, is er 's avonds tijd voor feest. Vrienden en buren komen langs om te dansen op de veel te harde Bollywood muziek. Voor diegene die van rust houdt kan luisteren naar de klassieke Indiase live muziek die door bekende muzikanten ten gehore wordt gebracht. Nisha geniet van haar laatste vrije dagen en doet mee met de gekke dansbewegingen van de Indiërs. Klangen mijn kinderen over hoe ik mij beweeg, dan is dat niets in vergelijking wat hier te zien is.

En zo leven wij langzaam naar de grote dag toe. Eten, dansen, drinken en lol maken. Ik voel me gelukkig met deze grote familie om mij heen.
De avond voor de grote dag is er het Henna ritueel. De hele avond zit Nisha doodstil om haar lichaam te sieren met de traditionele tekeningen. Haar armen worden door haar vriendinnen ondersteund om het haar makkelijker te maken. Haar naasten mogen een kijkje nemen om deze kunst te bewonderen, terwijl buiten het feesten door gaat. Ik voel me zeer vereerd als ik zelfs met haar op de foto mag.

De grote dag breekt aan. Al vroeg in de ochtend zijn de priesters uit de tempel gearriveerd en houden puja's voor de bruid. Er komen steeds meer gasten om deel te nemen aan alle feestelijkheden. Tot dan is de bruidegom nog steeds niet gearriveerd. Die wordt pas later op de dag van beneden uit het dorp 4 km de berg op gedragen om zijn bruid te komen halen. Hij wordt begeleid door muziek en een optocht van familie en vrienden. Allemaal met een roze tulband op hun hoofd. En ook dan worden er puja's gegeven voor het bruidspaar. De hele dag is er volop eten en drinken. Op verborgen plekken wordt er whisky geschonken. Hans en ik worden gevraagd om ook een glas mee te drinken. Het feest gaat door tot in de vroege uurtjes. Bruid en bruidegom mogen nog steeds niet samen slapen. Er zijn twee kamers voor hen geregeld naast elkaar.

De volgende dag neemt de bruidegom de bruid mee naar zijn huis. Na het ontbijt worden ze beiden in optocht naar beneden gedragen. Nu wordt de optocht begeleid met droevig gezang van vrouwen die Nisha na staan. Het afscheid van het ouderlijk huis valt zwaar en er worden de nodige tranen weg gepinkt. Mira loopt mee in de optocht tot aan de rand van de berg, waar ze haar dochter na kijkt. Ik blijf bij haar om haar te steunen in een voor haar heel moeilijk moment. Het is heel dubbel. Enerzijds is Mira blij voor Nisha, omdat ze na 13 jaar haar grote liefde trouwt. Maar in India is het afscheid van een dochter ook heel rigoureus. De familie gaat na dit afscheid een dag later bij de bruidegom op bezoek, waar de feestelijkheden verder gaan. Een dag later wordt Nisha nog 1 keer feestelijk naar haar ouderlijk huis gedragen en krijgt ze gelegenheid om definitief afscheid te nemen om vervolgens opgehaald te worden door Raoul, haar kersverse echtgenoot. Ze mag haar ouders daarna 1 maand niet meer zien. Gelukkig houdt Raoul zich niet zo aan al deze tradities en geeft hij Nisha voldoende ruimte om te ontsnappen aan het juk van het echtelijk leven bij zijn familie in zijn ouderlijk huis.
Al met al was het 7 dagen feest. Een hele happening. Ik heb dit al verschillende keren meegemaakt in India, maar nog nooit van zo dicht bij. Het heeft me diep in mijn hart geraakt. En weer voel ik hoe ik met 2 benen in twee verschillende culturen sta. Ik wil mijn leven in Nederland niet meer inwisselen voor een leven in India. Maar diep in mij voel ik mij zo verbonden met dit land, met deze cultuur, met deze mensen die ik o zo lief heb.